خدا کسانی رو که به عشقشون می رسونه بیشتر دوست داره یا کسانی که نمی رسونه؟ به نظر گروه دوم رو بیشتر دوست داره. فرض کنید فرد مورد نظر به عشقش رسید(رسیدن در اینجا مطلقا به معنی ازدواج است) بعد از مدتی که معمولا طولانی نیست، طرف میفهمه اون چیزی که تو ذهن و فکر و آرزوهاش بوده نیست و بسیار واضحه که اندکی بعد از عشقش که حالا تبدیل به تنفر شده جدا میشه و اینجاست که میگه: ای خدا کاش منو به عشقم نمیرسوندی تا با این روزهای تلخ و سرد مواجه نمی شدم.
و اما گروه دوم که دست به حلقه در خانه خدا دارن و از کوبیدن این در تا به ابد خسته نمیشن و همیشه در اعماق قلبشون منتظر وصال یار هستن، این افراد هیچ گاه ذهنیت منفی نسبت به عشقشون ندارن و تا روز ازل در قلبشون جا داره.
پی نوشت : یکی از دوستان پس از مزدوج شدن نوشته بود: عاشق شو ورنه کار جهان سرآید.
پی نوشت: حدود دوماه میشه که میخوام این مطلب رو بذارم اینجا ولی به دلایل شخصی نمیتونستم تا اینکه امشب دل رو به دریا زدم...
