نیمه راه; سایه

1-   اشتیاق، امید، انگیزه، غرور، تلاش، ناکامی و این بار تصاحب !
حس تصاحب انگار که از کهکشان "بچه قورباغه" اومده باشه، یه حس بی نظیر، وصف ناشدنی و خارق العاده است. انگار برای به تحریر و یا بهتر بگم برای به بند کشیدن این حس باید دست به دامن افسانه ها و داستان های اساطیری و یا حداقل ساحره های ماهر شد.

2-   بالاخره یه روز، زیر تازیانه های باران پاییزی در انتهای یک جاده پیچ در پیچ کوهستانی گیرت انداختم. درست به موقع،در یک نگاه با یک حرکت، طبق برنامه، بی نقص !
نمی دونم با شروع یه فصل تو در توی دیگه درون این زندگی گره خورده سراپا تشویش باید خوشحال باشم یا نه. هرچه جلوتر میرم و بیشتر بهش فکر می کنم می بینم این خرشد عزیز بیشتر شبیه یه دردسر آب دار قرمز تازه رسیده است تا یه فصل تازه! اما مگه من این همه به انتظار نشستم و تلاش کردم و هر شب ساعت ها نقشه کشیدم که با این مشکلات و دردسرهای سطحی به گوشه رینگ برم؟! نه... هرگز! حتی اگه آموزش شرکت نامه بزنه که تو حق ادامه تحصیل نداری، حتی اگه بگه مدرکت به درد لب کوزه هم نمی خوره... هرگز!

 

پی نوشت: عصبانی ام; از بی نظمی های به وجود اومده، از آدم های ناکارآمد و هوچی گر اطرافم که ارزش های کاری و سازمانی رو به سخره گرفتن و سیستم رو به حاشیه بردن.

پی نوشت: خوشحالم; از با تو بودن، از گردش های شبانه طولانی مدت ،همراهی های گاه و بی گاه و پاسخ به پیامک " ؟ " .