در دوران یک دندگی و کله شقی نوجوانی وقتی روزنامه ای به دستم می رسید ( که عموما تبدیل به سفره، محل تمیزی برای سبزی پاک کردن یا شیشه پاک کن شده بود ) دوست داشتم به عنوان اولین کار ریش و سبیل اتو کشیده ای برای صورت های خوش رنگ و لعاب درست کنم. مثلا تصور کن داری برای برنده جایزه سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن ریش پروفسوری می کشی! یا با چنگال به جون لباس تر و تمیز و قیافه ناموزون یک رجال سیاسی در حالی که تمام قد وسط صفحه در حال راه رفتنه ، بیفتم و مانند یک دوشیکا اون رو سوراخ سوراخ کنم. طبق همین رفتارها و حرکات در اون دوران خیلی وقتها با خودم فکر می کردم اگه عکس خودم تو روزنامه یا مجله ای چاپ بشه چه بلاهایی سرم میاد !
یکی از خلاقیت های دیگه به سخره گرفتن کسانی بود که در صفحه آگهی تلکه شده بودن. مثلا جلوی متنی که نوشته بود " پیکان مدل 75 تمیز،بدون رنگ و ضربه قیمت توافقی" می نوشتم "خر بخر پیکان نخر" یا برای دیگری که در ستون تماس های مردمی گفته بود " لظفا مسئولین فکری به حال اشتغال معلولین بکنن" می نوشتم " این مسئولین اگه فکر داشتن تا حالا فکری به حال افراد عادی می کردن ! "
اصلا دوست نداشتم روزنامه رو با اون کلمات قلمبه ،عجیب و غریب و نامفهوم بخونم. حداکثر استفاده مفید از این روزنامه تاریخ گذشته جدول و کاریکاتور بود. حالا دیگه با گسترش سایت های خبری و دنیای مجازی همه رفتار ها دگرگون شده و روش های نوین و مدرن مورد استقبال بیشتری قرار گرفتن. از آخرین باری که روزنامه خریدم و با تحلیل های سیاسی،اقتصادی و اجتماعیش به وجد اومدم خیلی خیلی می گذره !
