دوئل؛ آغازی دیگر

اگر درک کردن و باور کردن رو دو مقوله جدا فرض کنیم من هنوز موقعیت جدیدم رو نتونستم کامل باور کنم ، از یه طرف تناقض های آشکاری که بین نیروهاست و از طرفی شرایط بسیار خوبی که به وجود اومده داره یه اقیانوس ناشناخته رو بهم نشون میده.

اینجا همه چیز برای یه زندگی راحت شامل سوئیت، وعده های غذایی، میان وعده، سرویس رفت و آمد، شرایط کاری و ... در سطح عالی است ولی وجود یه نکته باعث شده خلا بسیار بزرگی به وجود بیاد، نبود سالن مطالعه! بله، نبود حتی یه میز مطالعه بد جور بیداد می کنه ! اینجا بر خلاف تصورات من کسی اهل مطالعه و کتاب نیست، حتی نحوه انتخاب یه کتاب رو هم بلد نیستن  این حرف رو میزنم چون هفته پیش با چند تاشون رفتم نمایشگاه کتاب. وقتی لیست کتاب هام رو بیرون  آوردم متوجه شدم چند جفت چشم بهت زده بهم خیره شده ! گفتم مگه شما لیست ندارین؟! پس چطور اومدین نمایشگاه؟! وقتی کتابی رو که با کاغذ ساندویجی( یا به قول ناشر ها کاغذ سوئدی) چاپ شده بود رو در دست میگرفتن و با ولعی وصف ناشدنی میگفتن:
به به ! چقدر سبکه... این کتاب خوبیه، اسمش هم قشنگه اینو میخوام! 
این تازه اول تاسف خوردنه. قسمت هولناک داستان رو کسایی رقم میزنن که بن کتابشون رو بخشیدن به دوستان و همکاران. دقیقا کسانی که بیخیال کتاب و مطالعه شدن. باید به حال جامعه ای که پایه فرهنگ و پیشرفتش رو به بهانه های واهی از زندگیش خارج میکنه گریست.

 

درک نوشت: سیستم آموزشی تو دوازده سال نتونست درک صحیحی از اعداد صفر تا صد رو به من بده ولی طی دو ماه، درصد شارژ باتری گوشی تا عمیق ترین لایه های این اعداد رو بهم فهموند.

پی نوشت: نوشتن و انتقال حس امروز همیشه سخت بوده و خواهد بود... بیخیال دیگه !