ناشناس

1)        چند وقت پیش داشتم تو خیابون قدم می زدم که چشمام به یه کافی شاپ افتاد; شیشه هاش دودی بود اما خوب می تونستم پشت شیشه رو ببینم. یه استکان بزرگ قهوه و یه پاکت سیگار روی میز اکثر آدما، چهره ها داغون و شکسته ، ابروها در هم کشیده، دست ها می لرزید، جسم اینجا و روح ناکجا !
در حالی که به سرعت از اونجا دور می شدم با خودم گفتم: خدایا! اینا دارن چیکار میکنن!؟ کجای این دنیای فانی سیر می کنن!؟ چه بلایی سرشون اومده که اینجوری شدن !؟
حالم از خودم و دنیا به هم خورد.

2)      می خوام یه چیزایی بگم ولی یکی ته دلم آروم با نجوا میگه: صبر کن ! صبر کن ! ناشکری نکن، تو خیلی چیزا داری که واسه خیلی ها آرزوهای محال به حساب میاد.
من میگم: یعنی دارم تاوان داشته هام رو پس میدم؟
میگه: صبر کردن تاوان نیست، اندوخته است، اندوخته ای برای آینده!
سکوت...سکوت... سکوت

     التماس نوشت: دنیا! به ما رحم نمی کنی لااقل به خودت رحم کن !
    پی نوشت: واژه واژه این پست تلمیح دارد !